ببینید | مساله این است

اما سرنوشت گاهی بازی‌های عجیبی دارد و کاری می‌کند کارنامه یک بازیگر جوان با زیست و هستی‌اش گره بخورد و اولین نقش بدیعی در سینما شباهتی به آخرین نقش‌آفرینی‌اش در زندگی داشته باشد.

و باز از بازی‌های غریب تقدیر اینکه اول قرار نبود که نقش دختر جوان مبتلا به بیماری قلبی در بودن یا نبودن را عسل بدیعی بازی کند و هدیه تهرانی برای بازی در این نقش دعوت به همکاری شده بود و این بازیگر هم که آنموقع در اوایل دوران بازیگری و شهرتش قرار داشت، از نقش و فیلمنامه خوشش می‌آید و شروع به تحقیق و صحبت با بیماران قلبی می‌کند، اما ظاهرا طولانی‌شدن پروسه تحقیق و پژوهش و تولید، حضور تهرانی را در فیلم عیاری منتفی می‌کند و درنهایت این نقش به بدیعی می‌رسد.

او در اول فیلم و در نقش آنیک آوانسیان با حالتی نزار، رو به دوربین و خطاب به خانواده‌هایی که عزیزانشان را از دست دادند و دلشان با اهدای عضو آنها نیست، از موقعیت نفس‌گیر خود و بیماران مشابه منتظر پیوند عضو می‌گوید: «انتظار نداریم خونواده‌هایی که یکی از اعضاشون در اثر تصادف، سقوط از بلندی یا ناراحتی‌های مغزی دچار مرگ مغزی میشن بلافاصله اجازه بدن که سینه عزیزشون رو بشکافن و قلبشو دربیارن و بدن به یه آدم دیگه. ولی خواهشمون اینه که حداقل به حرفامون گوش بدن. باور کنند ما به خاطر نجات زندگی خودمون، از مرگ عزیزاشون خوشحال نیستیم. به ما به چشم کفتارهای مرده‌خوری که منتظر مرگ مغزی این و اون هستن نگاه نکنن.»

کیانوش عیاری به‌عنوان نویسنده و کارگردان با نبوغ و مهارتی کم‌نظیر در قصه‌گویی و تسلطی که بر سینمای رئالیستی و واقع‌گرا دارد، هم این چند جمله را به دور از شعار می‌نویسد و می‌سازد و هم در کلیت، قصه‌ای باورپذیر و تاثیرگذار خلق می‌کند و گام موثر و هنرمندانه‌ای در جهت ترویج فرهنگ اهدای عضو برمی‌دارد. اما قطعا آنچه این فرهنگسازی را کامل و جاودانه می‌کند، حضور درخشان عسل بدیعی است که به جز این بازی درجه‌یک و ایجاد باور در تماشاگر، در عمل و در زندگی واقعی هم در اولین جشن نفس در سال 1383 شرکت و کارت اهدای عضو را دریافت کرد و بعد هم با تحقق این عمل خیر و انسانی، نشان داد مساله بودن یا نبودن نیست، مساله چگونه ماندن و چگونه رفتن است.

علی رستگار - فرهنگ و هنر